به گزارش فرهنگ نیوز: امروز مصادف است با سالروز آتش زدن خانه خدا به دست سپاهیان یزید که این امر لکه ننگ دیگری را در آخرین روزهای زندگی این جنایتکار ثبت کرد. 

ماجرای آتش زدن خانه خدا

 پس از آن که عمرو بن سعید أشدق و عبید الله بن زیاد دستور یزید بن معاویه مبنی بر حمله به مکه را نپذیرفتند یزید به مسلم بن عقبه دستور حمله را صادر کرد. (1)

ابن اثیر در تاریخش ماجرا را این گونه تشریح می کند: پس از آن که کار مسلم از کشتار مردم مدینه و غارتشان به اتمام رسید با همراهانش برای نابودی ابن زبیر به سوی مکه حرکت کردند ... پس از آن که به منطقه "مشلل" رسیدند مرگ او را امان نداد و جانش را گرفت. بعد از مرگ او حصین بن نمیر لشکریان را حرکت داد تا به مکه رسیدند ... مردم مکه مقاومت کردند از باقیمانده محرم و تمام صفر و سه روز از ربیع الاوّل را با هم جنگیدند که در نهایت با منجنیق به خانه خدا حمله کرده و آن را به آتش کشیدند و بدین وسیله ابن زبیر را محاصره نمودند... .(2)

ابن قتیبه در کتاب امامت و سیاست می گوید: (حصین) بن نمیر حرکت کرد تا به مکه رسید و گروهی را فرستاد تا بخش مسفله (محله پایین) مکه را تصرّف کردند که منجنیق هایشان را در آن جا نصب کردند و به لشکریانش دستور داد که هر روز تعداد ده هزار سنگ بزرگ و صخره به سمت مسجد الحرام پرت کنند. (3)  یعقوبی نیز مثل همین سخن را در تاریخش آورده است.(4)

برای کسانی که تاریخ را مروری کرده اند شاید این سوال پیش بیاید که چرا پس از این واقعه عذاب نازل نشد. پاسخ را در اینجا می توان به چند بخش تقسیم کرد.

1- در زمان حمله ابرهه اصل خانه کعبه در معرض خطر و نابودی قرار داشت و کسی در مقام دفاع از این بنا بر نمی آمد. اما در این واقعه مسلمانان به دفاع از خانه کعبه برخواستند و پس از آتش زدن خانه خدا آن را خاموش کردند.

2- همچنین اینطور نیست که هیچ عذابی نازل نشده باشد. در این واقعه سپاهیان یزید خانه خدا را محاصره کرده بودند که با رسیدن خبر هلاکت یزید به آنها محاصره ی کعبه پایان یافت. همینطور عوامل دیگر این واقعه نیز به مرور به هلاکت رسیدند.

3- در عین حال زمانیکه این اتفاق افتاد عبدالله ابن زبیر درون خانه کعبه بود و در هر قضیه ای کمک غیبی دلالت می کند که صاحب آن حرکت که کرامت به دست او انجام شد بر حقّ است و با توجه به این که رهبر نیروهای انقلابی مکّه که بر ضدّ یزید قیام نمودند، عبدالله بن زبیر بود و معروف است که او برای آرمان ها و آرزوهای شخصیش تلاش می نمود و می جنگید و کاری با حق و حقیقت و دین نداشت، علاوه بر این، او از بزرگ ترین دشمنان امیر مؤمنان علی (ع) محسوب می شد تا حدّی که مشهور است آن حضرت (ع) نسبت به او فرمود: زبیر از ما بود تا زمانی که فرزند بد یمن او (عبدالله) بزرگ شد، انجام کرامت به دست ابن زبیر در حقیقت قداست و شرعیت بخشیدن به او بود، از این رو خداوند متعال نخواست تا این کرامت به نفع ابن زبیر انجام شود.